Matatahoan ka sa taho!

                     Ang panlasang pinoy ay talaga namang premyado . Sa katuwang na tamis nito ay swak na swak sa ating panlasa. Pero ano nga ba ang batayan upang masabi na masarap ang pagkain? Kapag mainit ba? Malinamnam? o Mabango? Ang mga katanungang iyan  ang naglalaro sa aking isip kung ano ba talaga ang batayan sa pagpili dahil sa rami ng baryasyon na nalalasap natin ngayon. Pero kaiba ito dati dahil simple lang naman ang mga pagkain noong unang panahon. Walang mga mabilisang pampalasa o di kaya nama’y pampaarte. Ang pagkain noon ay talagang natural at nilalasap ng kaigiran. Marami na rin ang tumatak na pagkaing pinoy. Nariyan ang adobo, mga kakanin, at siyempre ang aking paboritong panghimagas tuwing umaga, ang taho (dyandyaraaaaaaan!).

            

                    Ang taho ay talaga namang masarap kainin at kahit sinong pinoy ang tanungin mo ay alam ito.  Lumipas na ang ilang dekada pero narito pa rin ang taho at nilalako. Isa ito sa mga pagkaing masustansya na ay abot kaya pa ng bulsa. Sa halagang limang piso ay matitikman mo na ang taho na kay sarap namnamin. Ang taho ay isang uri ng pagkain na binase at hinango pa natin sa mga tsino. Ang salitang taho ay nanggaling sa salitang intsik na douhua na ang ibig sabihin ay tofu pudding. Naimpluwensyahan kasi tayo dati ng mga intsik dahil sa pakikipagkalakalan.  Simple lamang ang sangkap ng taho pero winner naman kapag iyong nilagok ang manamis-namis at malapot nitong tekstura. Ang balatong (softened tofu), arnibal  (caramelized sugar with vanilla) at sago (pearl  tapioca) ang mga pangunahing sangkap nito. Narito ang mga paraan ng paggawa:  Una, Ihanda ang sariwa at makinis na tofu. Kailangan itong iproseso  upang makalikha ng mala-leche flan na texture o di kaya nama’y custard. Pangalawa, pakuluan ang asukal at ilagay ang banilya kapag ito’y nanlalagkit na. Pangatlo, Pakuluan ang sago at siguraduhing mala-goma  ang consistency nito kapag kinagat. At pagkatapos ay maaari nang ilagay ang bawat isa sa lalagyan. Maaring kainin  ito ng nakakutsara, naka-straw o di kaya nama’y maaaring  lagokin na lamang para sa isang masarap na taho experience.

           

                  Kung nanghihina ka at yamot na yamot, aba’y taho rin ang iyong sungaban at lantakan. Ang taho ay punong-puno ng protina, kung saan nakakapagpababa ito ng cholesterol  at nakakaprevent ng risk ng heart disease. Isa pa ay meron rin itong sangkap na Isoflavones kung saan nakakapagprevent  ito ng kanser sa breast, uterus at prostate.  At alam nyo ba na mahigit kumulang 323 calories ang nakukuha ninyo sa pagkain nito. Hay! Talaga nga namang kay sustansya ng taho!

           

                 Bago matapos itong aking isinusulat ay ikukwento ko muna ang aking experience sa taho! At di ko na patatagalin pa dahil heto na: Noong bata pa ako at nakatira pa kami sa luma naming bahay ay may palaging naglalakong mama na sumisigaw ng taho sa rurok ng kanyang boses. Tahhhhooo! Tahhhhooo! At bilang bata ay talaga namang naenganyo kaming bumili. Nagmadali ang nanay ko na kumuha ng baso at lumabas kami sa gate ng ate ko. Nakakatakam ang bawat salok niya ng taho sa baso. Dali-dali naming pinagpilian kung alin ang mas maraming arnibal at sago. Matapos noon ay kinuha ko ang aking paboritong kutsara na inilaan ko ng buong puso para lamang sa taho at di ko ito ginagamit sa ibang pagkain. Dinurog ko ng pinong-pino ang taho na animo’y pagkaing beybi. Sa bawat lagok ko ng taho ay nginangata ko muna ang maliliit na sago na dumudulas sa aking bibig .Glog!glog!Glog! Talaga nga namang nakakatuwang kumain ng taho. Masustansya na ay masarap pa!  Sa pagising sa umaga ay may dalang pag-asa. Ang bawat gawin at kainin sa oras na ito ay mainam para magkaroon ng lakas sa buong araw. Kaya sister, magtaho ka na!

©                      Clarisse Roselle A. Aringo  ' - '